เรื่องราวของฉัน

[Marinas]

พวกเราเป็นคนนึงที่โดนบูลลี่อยู่บ่อยๆพวกเราเป็นคนประหม่า ไม่มีความมั่นอกมั่นใจ ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนฝูงรวมทั้งคนที่อยู่รอบข้าง จนพวกเราไม่อยากไปสถานที่เรียนหรืออกนอกบ้าน แม้กระนั้นบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่เหมาะสมที่สุดด้วยเหตุว่าครอบครัวชอบต่อว่าต่อขานและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนพวกเราอายุ12พวกเราถูกทิ้งให้อยู่บ้านผู้เดียวนับเป็นเวลาหลายวันเพราะเหตุว่าแม่ไปเฝ้าคุณตาที่ป่วยที่โรงพยาบาล เราเริ่มรู้สึกว่าไม่มีผู้ใดต้องการพวกเราเลย พอถึงช่วงปิดเทอมเราเริ่มมีอาการใจลอย ไม่ค่อยพูด ไม่ได้สนใจคนที่อยู่รอบข้าง ทุกวันพวกเราก็เล่นเพียงแต่โทรศัพท์ไม่ค่อยรับประทานข้าว พวกเราอยู่อย่างนั้นต่อเนื่องกันเป็นระยะเวลาที่นานๆ แต่เมื่อแม่เห็นว่าเราเริ่มแปรไป แม่ก็พูดว่าพวกเราติดแม้กระนั้นโทรศัพท์ไม่สนใจการศึกษาถึงได้โง่อยู่อย่างงี้ พวกเรารู้สึกเสียใจมากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบประโลมใจเราเลย เมื่อเปิดภาคเรียนพวกเราก็ท้อสำหรับการเรียนมากมายแต่ว่าก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร พวกเราไม่สนใจผู้ที่บูลลี่จนกระทั่งเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมเราไล่ตรวจงานจนกระทั่งมีความคิดว่าครบแล้ว แม้กระนั้นเมื่อตรวจพวกเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จพวกเราทำเพียงแต่ข้อเดียวเมื่ออาจารย์ถามคะแนนพวกเราบอกคุณครูว่าได้1คะแนน พวกเราที่ปกติแล้วไม่เคยถูกอาจารย์ว่าร้ายแรงก็ได้โดนอาจารย์ติว่า "เธอใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะโง่ขนาดนี้" เรารู้สึกเศร้า  กระทั่งเกือบร้องแต่ว่าเราก็เก็บอาการไว้เพื่อนพ้องก็พากันหัวเราะเรา ต่อจากนั้นเราก็ไม่รู้ควรจะทำยังไงกับชีวิต จนถึงปัจจุบันนี้

บทความจาก [url=https://servicevip789.wixsite.com/storyblogforyou]storyblogforyou[/url]